Vorig jaar had ik het plan opgevat om op paardrijles te gaan.
Ik zag het al voor me: ik en het paard galopperend door een schitterend landschap.
Ik zou 1 met het paard zijn. 1 met de natuur. Misschien zelfs nog wat afvallen.
Het zou allemaal geweldig worden.
Helaas was de realiteit wat weerbarstiger.
Op TV zie je mensen met 1 zwaai op het paard springen dat gewillig voor ze staat te wachten
Bij mij stond er een trapje. En zelfs met dat trapje had ik nog moeite om op dat paard te komen. Ik viel er bijna aan de andere kant weer af. En toen ik eenmaal goed in het zadel zat, was het toch wel een beetje eng, zo hoog.
De rijinstructrice had het nog zo goed uitgelegd: voorzichtig met je knieën knijpen betekent “ga lopen”. Voorzichtig aan de teugels trekken betekent “stoppen”. En iedereen in mijn groep kon gewoon lopen, behalve ik. Wat ik ook deed, dat paard bleef stilstaan. Dat was best wel frustrerend.
De 2e les had ik een worteltje meegenomen voor mijn paard. Die wortel ging er snel in, maar daar bleef het verder dan ook bij. Ik dacht nog: ik ben nu aardig voor jou, nu hoop ik dat je ook naar mij luistert. Niets was minder waar. We moesten ons paard uit de stal halen, een halster omdoen, dan naar een gezamenlijke plek brengen en ons paard borstelen.
Toen ik bij de stal kwam en de halster tevoorschijn haalde, gooide mijn paard snel zijn hoofd de andere kant op toen ik het om wilde doen. Dat ging ongeveer 5 minuten door totdat ik echt boos werd. Ik begon mijn stem te verheffen en pas toen lukte het. Ik kwam als laatste aan bij die gezamenlijke plek. Iedereen was al bijna klaar met borstelen en ik moest nog beginnen.
Nou, om het verhaal kort te houden: 1 met mijn paard, in de natuur galopperend, het is er niet van gekomen.
Heel leuk en aardig, zul je misschien denken, maar wat heeft dat te maken met het secretariaat?
Toen ik voor de 1e keer een leidinggevende functie kreeg als officemanager, was ik hartstikke blij. Ik was zo toe aan deze promotie. Ik en mijn team; het zou fantastisch worden. Mijn eigen manager en teamleden zouden blij met mij zijn. En net zoals bij die 1e rijles; het zou geweldig worden. Natuurlijk vond ik het ook wel een beetje eng.
En ook hier was de realiteit wat weerbarstiger
Ik gaf een van de teamleden een opdracht en haar antwoord was: dat kan je toch zelf ook wel? Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden. En net zoals dat paard, kwam zij ook niet in beweging. Het is nog een hele strijd geweest om haar zo ver te krijgen dat als ik een opdracht gaf, dat zij dat ging doen. Heel veel energie verspild; voor wat eigenlijk? Voor een kinderachtig machtsspelletje.
Ik heb natuurlijk de volgende dag geen worteltjes naar kantoor gebracht. Maar ik heb wel geprobeerd erg aardig tegen iedereen te zijn. In de hoop dat zij ‘in ruil daarvoor’ ook aardig voor mij zouden zijn. Als we bijvoorbeeld een afspraak hadden gemaakt, dat iedereen zich daaraan zou houden. Het beleid was een clean desk policy op kantoor. Maar voordat ik iedereen zover kreeg om voor het vertrekken hun bureau op te ruimen. Het heeft enorm veel discussie en afkeurende blikken van mijn manager opgeleverd. Weer een illusie armer.
De bezetting van de zomervakantie moest besproken worden. En verrassing (!): iedereen wilde in dezelfde periode op vakantie.
Eentje wilde alleen in een bepaalde periode vakantie nemen, want zij had kinderen. Dus dat ging niet anders
Eentje wilde met haar man een verre reis maken en haar man had al vrij gekregen in diezelfde periode. Dus zij moest nu ook vrij, het ging niet anders.
En zo had iedereen een hele bijzondere reden waarom zij precies in die ene periode vakantie wilden.
Die vakantieplanning; ik zag mijn manager alweer boos worden. Normaal gesproken zou ik dan met iedereen proberen te overleggen. Maar ik was het zo zat. Ik heb gezegd: er moeten elke dag in de vakantieperiode minimaal 2 mensen aanwezig zijn. Zoek het uit. En geloof het of niet, ze hebben samen overlegd, en ineens was daar een vakantieplanning.
Die leidinggevende functie: ik had er zoveel zin in. Ik was er zo aan toe. Waarom was het dan toch zo moeilijk? Waarom moest alles eindigen in een vermoeiende discussie?
Wat ik heb geleerd van die 1e leidinggevende rol, en waar jij hopelijk wat aan hebt.
Ik heb geleerd dat niet alles vanaf de 1e dag fantastisch is.
Je zult worden uitgedaagd. Je rol en autoriteit kan in twijfel getrokken worden.
Je hebt teamleden die je opdrachten of afspraken niet willen doen, of maar voor de helft
Kortom; ze proberen uit te zoeken hoever ze met je kunnen gaan.
Daarom adviseer ik mijn klanten altijd volkomen duidelijk te zijn naar je team. Iedereen heeft behoefte aan duidelijkheid. En duidelijk zijn, betekent nog niet dat je van je af moet snauwen. Duidelijkheid is gewoon duidelijkheid. Punt.
Leidinggeven moet je leren, net zoals paardrijles.
Ik verbaas me altijd hoe er met mensen wordt omgegaan die voor het eerst in een leidinggevende positie komen. Er wordt door het bedrijf veel geld en energie gestoken in de werving van iemand, maar zodra er een keuze is gemaakt, is de taak afgerond.
Je krijgt vanaf maandag een bureau en een stoel. Misschien een cursusje via intranet. Nog wat kennismakingsgesprekken als je van buiten het bedrijf komt. En dat was het dan.
Maar dan begint het pas. Je moet een eigen stijl van leidinggeven ontwikkelen waar jij je comfortabel bij voelt. Dat leer je niet in 1 dag.
Daarom:
Geef jezelf daarom wat tijd
Laat het perfectionisme een beetje varen
En bedenk dat je voor die positie bent aangenomen voor een reden
Dus kom op! Je kunt het!