Bel me: 06 23 03 10 90
Bel ons: 06 23 03 10 90
Wat een drama, zeg. Ik zal je het vertellen.
Sinds een paar weken ben ik gestart met de beginnerscursus paardrijden bij de manege.
Tijdens de 2e les kreeg ik een paard, genaamd Ondine. Ondine had er vandaag geen zin in.
Tijdens het borstelen had Ondine steeds zijn oren plat in zijn nek. Ik had ooit weleens gehoord dat oren plat in de nek, boosheid betekent bij paarden.
Ik vroeg aan mijn instructrice Vera of ik misschien iets fout deed. Borstelde ik te hard? Was er een zere plek die ik niet gezien had? Nee, was het antwoord. Ondine is gewoon altijd chagrijnig, dat is zijn aard. Ik dacht nog: fijn, een chagrijnig paard inzetten bij een beginnersgroep. Lekker slim.
Ondine mocht ook niet te dicht bij de andere paarden komen, want anders zou het weleens mis kunnen gaan.
En tijdens de les ging het ook mis.
Ondine wilde helemaal niets doen. Hij stond gewoon stil. En elke keer als een ander paard maar naar hem keek, gingen die oren weer plat. Op een gegeven moment werd Vera zo boos, dat ze begon te schelden. Ze liep op Ondine af, pakte mijn teugels en sloeg hem met die teugels in zijn gezicht. Ik was zo verbaasd. Ik kon niet eens reageren.
Nadat Ondine een paar tikken had gehad, ging zijn hoofd helemaal hangen. En ik voelde me vreselijk. Ik zag zo’n groot paard helemaal triest zijn, ik vond het zo erg. Eigenlijk wilde ik Ondine een knuffel geven zodat ie zich weer wat beter zou voelen, maar dat kan je natuurlijk niet maken. Je ondermijnt immers het gezag van Vera en je geeft een verkeerde boodschap aan Ondine.
Ik voelde me een beetje heen en weer geslingerd tussen 2 emoties. Eerst was ik geïrriteerd omdat Ondine zo chagrijnig deed en daarna had ik medelijden met hem om dat hij een pak slaag had gekregen. Dit was dus geen fijne rijles voor mij.
En toen moest ik even aan mijn werk denken. Toen ik nog voor een baas werkte, was ik een directie assistent bij een groot commercieel bedrijf. Ik gaf toen leiding aan een team van receptionisten.
De telefooncentrale viel geregeld uit, dus ik vroeg 1 van die receptionistes even bij te houden in een bestandje hoe vaak en hoe lang de centrale uitviel. Dat kon ik dan mooi terugkoppelen aan de leverancier. Toen de leverancier langs kwam, vroeg ik om dat bestandje. En wat bleek, ze had het nooit bijgehouden. Ik was helemaal verbaasd.
“Ik vroeg je toch 2 weken geleden al om het bij te houden en je zei toch dat je het zou doen? Waarom heb je dat dan niet gedaan.”
Die receptioniste zat een beetje wezenloos voor zich uit te staren en zei: “Tsja, ik heb het niet gedaan.”
Woest was ik.
“Hoe kan je dat nou niet hebben gedaan? Nu is de leverancier bij mijn manager en jij hebt niets bijgehouden? Hoe kan dat nou. Ongelooflijk!”
“Tsja, ik heb het niet bijgehouden, ik wist niet dat ik dat moest doen.”
Nou, die opmerking alleen al.
Het was maar goed dat ik niet een paar teugels in mijn hand had.
Net als Ondine was deze receptioniste helemaal van slag door mijn boosheid. En ik vond het ook wel een beetje vervelend voor haar, want net als Ondine, begon zij ook ineens heel triest voor zich uit te kijken.
En dan komt later je manager nog even bij je om je te vertellen dat je wel heel erg boos deed.
Terecht!
Ze doet niet wat je vraagt en dan mag je ook niet eens boos worden?
En dan ook nog eens terecht gewezen worden door je manager?
Ik viel bijna van mijn stoel.
Iedereen kijkt jou geschrokken aan, alsof je er alleen voor staat.
Die 2e paardrijles was dus een feest der herkenning. Een perfecte spiegel voor je eigen gedrag en gemoedstoestand. Lieve lezeres, herken jij deze situatie ook? Het ene moment ben je boos en het andere moment heb je medelijden met paard of receptioniste? Laat het hieronder weten. Ik ben benieuwd naar je reactie